Adres:
Stichting voor Actieve Geweldloosheid (SVAG) Postbus 288
5280 AG Boxtel

Postbankgiro: 266551

E-mail:
info@ geweldloosactief.nl

Websites:
www. geweldlozekracht.nl www. samenvoorvrede.nl

In november reisde ik af naar Israel-Palestina, om een studiereis te begeleiden van 'Horizons', een jongerenorganisatie die in 2014 is opgericht. Er gingen 35 jonge mensen mee op deze reis, uit zeven verschillende Europese landen.
We begonnen bij Jeruzalem, met een tour van de Israeli Committee Against House Demolitions (Israelische Commissie Tegen Huis-vernielingen). Onze gids, hoog zwanger, legde ons veel uit over de locale politiek. Zo probeert de Israelische regering de grenzen van de gemeente van Jeruzalem op te rekken, om meer gebied bij de stad te betrekken. Zij noemen dit 'hereniging'. Palestijnen noemen het 'annexatie'.
In de wijk Silwan zagen we hoe Joodse mensen een deel van het huis hebben overgenomen van een Palestijnse familie; een blauwe David-ster als teken op de muur. In Oost-Jeruzalem is het als Palestijn bijna onmogelijk om een vergunning te krijgen om een huis te bouwen of uit te breiden, terwijl de gemeente in rap tempo flats bouwt voor Israelische gezinnen. De voorzieningen zijn ook in scherp contrast: wegen en waterleidingen worden niet onderhouden, vuilnis wordt niet opgehaald, maar belasting wel. Sommige Palestijnse wijken verdwijnen aan de andere kant van de muur, waardoor mensen met een identiteitskaart van Jeruzalem (deze mensen zijn geen Israelische burgers, maar permanente bewoners van Jeruzalem) door een check-point moeten. Zij dreigen hun status te verliezen natuurlijk, net als mannen of vrouwen die met iemand trouwen uit de West-Oever en niet in een huis kunnen wonen met hun partner, omdat ze hun residentie verliezen als zij weg gaan en hun partner niet permanent in Jeruzalem kan blijven met een Identiteitskaart van de West-Oever.
De dag erop bezochten we een Bedoeïne-familie. De hele groep paste nog net in de tent, waar alleen wat kussens op de vloer lagen, met een TV als enige meubelstuk. De bedoeïnen zijn de armste mensen in dit land. Ze verplaatsen zich eenmaal per jaar, met al hun vee. Maar vandaag de dag bouwen ze hun huizen vaker op, omdat de Israelische autoriteiten deze mensen liever kwijt dan rijk is en dus regelmatig vernielingen plaatsvinden. Een van hen sprak met trots over zijn cultuur waarin een sterke binding de aarde centraal staat. De studenten verbleven twee dagen in Nablus, waar de universiteit in samenwerking met het Ministerie van Educatie een conferentie had georganiseerd met de thema's: Palestijns-Europese dialoog; het verleden en de toekomst van Palestina. In Ramallah spraken ze met verschillende sprekers die ieder een eigen invalshoek op de besetting inbrachten, bijvoorbeeld vanuit zakelijk en economisch perspectief en vanuit water-problematiek. Daarna volgde een bezoek aan Nabi Saleh, een dorp waar mensen sinds 2009 vreedzaam protesteren tegen het innemen van hun land en water, maar waar het Israelische leger het dorp als een soort 'test-case' behandelt voor oorlogsvoering.
In Bethlehem bezochten we de Geboorte Kerk en de moskee, waar we spraken met de 'moefti' (een hoge wetsgeleerde in de islamitische wetgeving). Ook bezochten we het nabijgelegen vluchtelingenkamp 'Aida', waar we getuige waren van een traangasbeschieting over de muur heen, en het 'Sumud huis' aan de andere kant van de muur, die de tombe van Rachel omsingelt. Zij hebben een openluchtmuseum gemaakt van de muur met citaten van verschillende bewoners. De straat is omgedoopt tot 'Apartheid Avenue'.
Tenslotte hebben we ook het plaatsje 'Battir' bezocht, dat heeft weten te voorkomen dat de muur in hun dorp werd gebouwd en waar ze allerlei creatieve oplossingen bedacht hebben om hun landschap in tact te houden, zoals afspraken over water, wandelpaden etc. en waar ze een erkenning hebben gekregen van UNESCO als 'cultureel erfgoed'.
Op de laatste dag reden we naar de Tent of Nations, opgericht door een familie die weigerde hun land te verlaten ondanks dat ze omringt zijn door nederzettingen en bergen met geld zouden krijgen als ze weg zouden gaan. Ze hebben negen vernielingsdreigingen op hun grondgebied gehad. Maar de familie Nasser werkt hard aan het behoud van hun land, onder de slogans “we refuse to be enemies” en “with heart and hand we change the land”. Er zijn drie manieren waarop mensen reageren op geweld, legde Daoud Nasser uit: bij de pakken neer zitten, weg gaan of wraak nemen. “Wij willen onzelf niet als slachtoffers zien. We willen niet weglopen voor onze problemen. En we willen niet meedraaien in de neerwaartste spiraal van geweld. Er is een vierde weg: die van geweldloze actie,” zei Daoud, “we transformeren woede in iets constructiefs en zo bouwen we aan vrede en rechtvaardigheid.”